Wat gebeurt er als we te lang blijven wegkijken van problemen waarvan we allang weten dat ze bestaan? De Intoleron Affaire, de nieuwste voorstelling van LINEA REKTA, snijdt dat pijnpunt genadeloos aan. Regisseur Jordi Kwakkel zocht bewust het ongemak op. “We wéten dat we vergiftigd worden. We weten wie er verantwoordelijk zijn. En toch gebeurt er niks.”

"We kiezen liever voor comfort dan voor actie"

In het interview vertelt Jordi over zijn motivatie voor deze voorstelling. Wat hem fascineert, is onze collectieve neiging tot uitstellen. “We hebben als samenleving een manier gevonden om pijnpunten weg te drukken. We weten dat iets mis is – of het nu gaat om de woningnood, het klimaat of de chemische vervuiling in woonwijken – maar we handelen pas als het echt niet anders kan. En dan is het vaak te laat.”

De voorstelling stelt een ongemakkelijke vraag: waarom doen we dat? Volgens Jordi is het antwoord simpel en pijnlijk tegelijk. “Omdat het ons comfort kost. Omdat het betekent dat we iets van onze welvaart moeten inleveren. En daar zijn we niet toe bereid.”

Tussen welvaart en welzijn
De Intoleron Affaire zoomt in op een fictieve fabriek – maar die had net zo goed in Wijk aan Zee kunnen staan. De situatie is herkenbaar. Mensen die hun gezondheid op het spel zetten voor hun baan. Families die al generaties lang verbonden zijn aan één werkgever. En ondertussen worden schadelijke stoffen stilletjes geaccepteerd, zolang het werk oplevert. “Het is een gigantisch dilemma,” zegt Jordi. “Kies je voor je gezondheid, of voor zekerheid? En wat als je gelooft dat het allemaal wel meevalt?”

De wereld veranderen
Jordi ziet theater als een manier om verandering op gang te brengen. “Ik geloof dat we met theater de wereld kunnen veranderen. Verandering begint bij een idee, een nieuw perspectief, een voorstelbare gedachte. Die kunnen we met onze voorstellingen aanreiken. We tonen de samenleving zoals hij is, alsook de verandering die we nastreven.”

De kracht van het individu
Op de vraag wat je als individu kunt doen, blijft Jordi nuchter. “Je kunt niet in je eentje opboksen tegen een multinational, maar je kunt wel bewuste keuzes maken. Het begint met jezelf iets afvragen. Hoe komt het dat ik het tóch negeer? Waarom wil ik dit niet zien? En wat zou er gebeuren als ik er wél iets mee doe? Als we met z’n allen opstaan tegen zo’n chemiegigant?”

De Intoleron Affaire is meer dan een fictief verhaal. Het is een spiegel. Eentje die soms confronteert, soms schuurt – maar altijd uitnodigt om niet langer weg te kijken.